Historia utworzenia ozimskiej parafii bardzo mocno łączy się z powstaniem samego miasta. Dlatego warto zaznaczyć, że Ozimek powstał jako osada hutnicza przy budowie huty żelaza w latach 1753-1754. Początkowo było to miejsce zamieszkania urzędników i wykwalifikowanych hutników. Z czasem jednak, rozwój huty powodował napływ nowych pracowników, a tym samym powstawanie nowych kolonii. W 1769 r. założono wieś Lasy (dzisiejsza ul. Wyzwolenia), w 1781 roku powstaje kolonia Antoniów, a w 1782 r. tzw. Niwa Schodnia.
Na początku XX wieku w Ozimku było 40 katolików i 26 ewangelików, zaś w miejscowości Lasy mieszkało 289 katolików, 119 ewangelików i 10 osób wyznania żydowskiego.
Ogromny rozwój miejscowości następuje dopiero po 1945 r., a wiąże się to z rozbudową stalowni. W 1945 r. Ozimek uzyskał prawa osiedla, a w 1962 r. został podniesiony do rangi miasta. Na koniec 1965 r. miasto liczyło 3800 mieszkańców.
Początkowo mieszkańcy Ozimka przynależeli do Parafii św. Mikołaja w Szczedrzyku, uczęszczali jednak do kościoła w Krasiejowie, który był obsługiwany przez proboszcza ze Szczedrzyka.
Znaczna odległość Ozimka od Krasiejowa, a dodatkowo rosnąca liczba mieszkańców sprawiają, że rozpoczynają się starania o utworzenie w Ozimku samodzielnej parafii.
W 1930 r. ks. kard. Adolf Bertram, arcybiskup wrocławski, zamianował ks. Brunona Thomasa kuratusem, czyli samodzielnym duszpasterzem w Ozimku. Huta udostępniła dla potrzeb katolików barak zakładowy, w którym wcześniej (1923-1928) mieściła się szkoła katolicka. 7 maja 1930 r. ks. Bruno Thomas odprawił pierwszą Mszę św. w Ozimku, w tzw. Notkirche, czyli baraku hutniczym.