W 1930 r. ks. kard. Adolf Bertram, arcybiskup wrocławski, zamianował ks. Brunona Thomasa kuratusem, czyli samodzielnym duszpasterzem w Ozimku. Huta udostępniła dla potrzeb katolików barak zakładowy, w którym poprzednio, w latach 1923-1928, mieściła się szkoła katolicka. 7 maja 1930 r. ks. kuratus Bruno Thomas od prawił I pierwszą Mszę św. w Ozimku, w tzw. Notkirche, czyli w baraku hutniczym.
Pismem z dnia 7 lipca 1931 r. ks. kard. Adolf Bertram Utworzył na terenie parafii Krasiejów, parafię (TochterKirchengemeinde) w Ozimku, która obejmowała miejscowości: Ozimek i Schodnię. Dekret wchodził w życie z dniem I listopada 1932 r. Przez trzy łata trwały dyskusje, gdzie ma stanąć nowy kościół. Proponowano aż 4 lokalizacje . Mieszkańcy Ozimka chcieli, aby kościół stanął przy klasztorze Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP. mieszkańcy Schodni, którzy stanowili większość i byli bogatsi, bo posiadali własne gospodarstwa, chcieli mieć go we Schodni. Dopiero ks. Franciszek Pieruszka, który 10 lipca 1933 r. objął obowiązki kuratusa w Ozimku, podjął salomonową decyzję, że nowy kościół stanie na terenie Ozimka, na działce gospodarza Jana Kalki, ale zaraz przy granicy ze Schodnią. Decyzja ta zadowoliła wszystkich.
Z Ozimka przez wiszący most żelazny nie było daleko do tego miejsca. W pobliżu placu budowy znajdował się dworzec kolejowy, poczta i przypuszczano, że w tym kierunku pójdzie dalsza rozbudowa Ozimka.
Pismem z 26 marca 1934 roku ks. kard. Adolf Bertram zezwolił na budowę kościoła w Ozimku, według projektu Architekta i diecezjalnego radcy budowlanego Mokrossa. Budowe rozpoczęto 11 czerwca 1934 r. Prace postępowały bardzo szybko. Cały transport materiałów budowlanych wykonali nieodpłatnie gospodarze z parafii. Pomagali także gospodarze z Antoniowa i Schodni – Niwy, Krzyżowej Doliny i Krasiejowa. Wielką część prac pomocniczych wykonywali sami parafianie nieodpłatnie. Prace budowlane, ciesielskie i betoniarskie wykonała firma Jana Okona Opola.
Kierownikiem budowy był architekt Mokross. Radą swoim wielkim doświadczeniem służył przy przygotowaniu budowy ks. prałat Józef Kubis, proboszcz parafii św. Krzyża w Opolu, znany budowniczy wielu kościołów. Prawie wszyscy robotnicy budowlani ofiarowali wynagrodzenie za jedną dniówkę w tygodniu dla kościoła. Prace blacharskie wykonał mistrz Paweł Sterzik z Ozimka, Prace ślusarskie przy oknach prowadziła firma braci Solgów z Opola. Krzyż na wieży kościoła zrobił i ofiarował – z wdzięczności za odzyskane po ciężkim wypadku zdrowie mistrz ślusarski Józef Swonke z Gliwic. Główny ołtarz wykonał Franciszek Simon z Nysy.
W niedzielę 12 sierpnia 1934 r. ks. dziekan Karol Herold, proboszcz w Zębowicach, w obecności ks. proboszcza Jana Leboka z Chrząstowic, ks. proboszcza Jana Gladischa z Dobrodzienia, ks. Franciszka Pieruszki miejscowego proboszcza i licznie zebranych wiernych, poświęcił kamień węgielny pod nowy kościół.
Oryginał aktu erekcyjnego znajdował się w kopule pod krzyżem, na wieży kościoła, a sporządzony został przez duszpasterza – ks. Franciszka Pieruszkę w języku niemieckim, kopia znajduje się w archiwum parafialnym. Już w następnym roku, czyli 7 lipca 1935 r. kościół został konsekrowany przez ks. kard. Adolfa Bertrama. Na terenie nowo powstałej placówki duszpasterskiej w Ozimku mieszkało 2200 katolików, posługujących się językiem niemieckim i polskim. Większa część mieszkańców utrzymywała się z pracy w hucie. Pozostali, zwłaszcza mieszkańcy Schodni, utrzymywali się z własnych gospodarstw rolnych. W tym czasie na tym terenie były trzy szkoły: w Ozimku-142 dzieci uczyła jedna nauczycielka i dwóch nauczycieli, w Starej Schodni-156 dzieci uczyło trzech nauczycieli, a w Nowej Schodni-122 dzieci uczyło trzech nauczycieli.
Z dnia 28 stycznia 1936 r. ks. kard. Adolf Bertram utworzył samodzielną placówkę duszpasterską kurację) w Ozimku (Kuratiegemeinde), obejmującą następujące miejscowości, wyłączone z parafii Krasiejów: Ozimek, Stara Schodnia, Nowa Schodnia i Schodnia – Pustków oraz wyłączone z parafii Szczedrzyk miejscowości Antoniów Shodnia-Niwa, położone po obu stronach szosy z Ozimka do gospody rodziny Mazur. Dekret powyższy wszedł w życie w dniu 28 stycznia 1936 r.