W 1741 roku Opole wraz z okolicami zostało zajęte przez wojska pruskie. Stało się tak w wyniku Pierwszej Wojny Śląskiej toczącej się między habsburską Austrią i jej sojusznikami a Prusami rządzonymi przez dynastię Hohenzollernów. Po stworzeniu przez nowe pruskie władze ram administracyjnych i prawnych dla funkcjonowania nowej prowincji w ramach Królestwa Prus rozpoczął się etap jej intensywnej industrializacji w oparciu o surowce naturalne, w które obfitowały ziemie Górnego Śląska oraz pracę najemną robotników ‐ głównie masowo sprowadzanych osiedleńców z Brandenburgii i Dolnej Saksonii. W tych okolicznościach w 1753 roku król pruski Fryderyk II Wielki wydał nakaz budowy huty żelaza na terenach dzisiejszego Ozimka. Jeszcze w tym samym roku budowa zakładu została rozpoczęta. Rok później uruchomiono hutę. Razem z hutą powstała mała osada hutnicza Ozimek (Malapane). Sprowadzeni do Ozimka robotnicy i urzędnicy z Niemiec byli protestantami. Dlatego tez w 1768 roku przydzielono gminie hutniczej pierwszego duszpasterza ks. Johana Christiana Richtera (pełnił tez funkcję nauczyciela). Powstała, więc w Ozimku parafia ewangelicka, która istniała 50 lat bez kościoła. Nabożeństwa odbywały się na terenie huty w budynku zwanym „zameczkiem hutniczym”. W „zameczku” mieszkał zarządca huty, a na piętrze urządzono salę nabożeństw, w której był ołtarz, ambona i organy.
Wzrastająca liczba wiernych i ruina „zameczka” wskazywały na konieczność budowy kościoła ewangelickiego w Ozimku. W roku 1819 pod kierunkiem pastora Georga Ouinta sporządzono plan budowy kościoła zaprojektowanego przez znanego niemieckiego architekta Karla Friedricha Schinkla. Zaprojektował on budowlę i jej wnętrze.
24 czerwca 1819 r. w uroczystość narodzenia Jana Chrzciciela położono kamień węgielny pod budowę kościoła, plebanii i szkoły.
8 kwietnia 1821 r. w niedzielę Judica (5 niedziela postu) poświęcono kościół nadając mu imię Jana Chrzciciela (Johanneskirche).
Kościół był bez wieży, w pobliżu stała drewniana wieża ‐ dzwonnica z dwoma żeliwnymi dzwonami (odlanymi w miejscowej hucie). Nową wieżę murowaną, połączoną z kościołem zaprojektował inspektor maszynowy Wilhelm Mundscheid. Projekt wieży architektonicznie dopasował stylem do istniejącego kościoła. Wieżę wybudowano w ciągu roku i poświęcono w 1859 roku. Rok później przeniesiono do niej dwa dzwony z drewnianej dzwonnicy, którą rozebrano. Dzwony te dawały bardzo głuchy dźwięk, dlatego zostały zastąpione dzwonami z brązu. Te z kolei w czasie I wojny światowej przetopiono na potrzeby militarne. W 1922 r. odlane zostały w hucie trzy dzwony stalowe, ufundował je ówczesny dyrektor huty Johann Leonhard Treuheit. Dzwony te mają piękny dźwięk i służą do dziś. Kościół wybudowany został w okresie tzw. historyzmu w architekturze, kiedy to architekci odwoływali się do dorobku wielu epok i inspirowali się nim. Dlatego wykazuje w swych detalach cechy neoromańskie i neogotyckie.
Dominują cechy neoromańskie:
‐ dołączenie korpusów bocznych wieżyczek do korpusu podstawowego,
‐ romańsko ukształtowane dachy,
‐ łukowe wejścia,
‐ koliste okna.
Neogotyckie było wyposażenie kościoła tzn. ołtarz, ambona, okna, słupy chóralne i balustrada. Wszystkie te elementy odlane były w hucie w Ozimku. Jedynie żeliwne świeczniki ołtarzowe wykonano w Królewskiej Hucie w Gliwicach. W drugiej połowie XIX wieku to żeliwne wyposażenie wymieniono na drewniane (do dziś pozostały tylko ramy okienne, balustrada na chórze i słupy chóralne). Usunięte z kościoła elementy przetopiono w hucie. W czasie ll‐giej wojny Kościół został częściowo zniszczony, a pełniący wtedy w Parafii obowiązki duszpasterskie ks. Gunter Brun został zastrzelony na ulicy przez oficera radzieckiego 23 stycznia 1945 r.
Po wojnie kościół został odbudowany w pierwotnym kształcie i służył wiernym do 9 maja 1988 r., kiedy to w nocy został podpalony. Spaleniu uległa konstrukcja dachowa. Po remoncie w październiku 1991 r. ponownie mogły być odprawiane nabożeństwa.