8 grudnia Kościół czci Maryję Pannę w tajemnicy jej Niepokalanego Poczęcia. Tradycja Kościoła widzi w tym początek ‘nowego stworzenia’. Dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi został ostatecznie sformułowany i ogłoszony 8 XII 1854 r. przez Piusa IX. Dla pierwszych chrześcijan istotny był nie tyle początek życia Jezusa, ile nowy początek wszystkiego, nowe stworzenie. Bóg działa od samego początku, choć nie jest to widoczne bez spojrzenia na koniec. „Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia, na podstawie szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana nietkniętą od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego”. Takie sformułowanie dogmatu precyzuje dwa momenty czasowe. Początek udzielania łaski nie różnił się od poczęcia. Ono dokonało się już w pełni łaski. Po drugie Maryja została zachowana od grzechu pierworodnego ‘mocą przewidzianych zasług’. Intuicja ta polega na stwierdzeniu, że dzieło zbawienia – dokonane w ‘pełni czasu’ – przenikało i kształtowało dzieje świata już wcześniej, przed przyjściem Chrystusa na świat. Boże zbawienie i łaska z nim związana nie rozpoczyna się w świecie dopiero po grzechu i przyjściu Jezusa. Jest powolnym objawianiem w czasie tego, co już od samego początku stanowi najgłębszy wymiar całego stworzenia. Dogmat o Niepokalanym Poczęciu mówi nam, że każdy jest zanurzony w łasce Bo­ga, mocniejszej od samej rzeczywistości grzechu. Ta łaska wyrywa człowieka z koncentracji na grzechu, czyli ‘uwal­nia’ go od niego. Dzisiejsze Słowo zaprasza nas byśmy popatrzyli na nasze życie i zobaczyli jak Bóg uprzedził nas swoją łaską, poprowadził, ukierunkował. Chcemy także zobaczyć, że Jego łaska jest większą od naszej słabości i grzechu.