Droga Siostro i Bracie!
Codziennie podnosisz ręce, którymi chwytasz życie. Tak wiele rzeczy potrafisz zatrzymać, ścisnąć, przenieść, potargać albo naprawić. Ale jest coś, tak bardzo rzeczywiste, ważne, znaczące, a całkiem nieuchwytne Nie możesz chwycić czasu. Nie możesz go zatrzymać. Co jednak możesz zrobić z czasem? Zapisać to, co przemija. Dlatego po raz ostatni bierzemy do ręki nasze stare kalendarze, powoli rozglądamy się za nowymi. Niezależnie od tego, Bracie i Siostro, czy masz lat kilkadziesiąt, kilkanaście czy kilka, wszyscy pisaliśmy w tym roku strony w księdze życia z rozdziałem „2023”. Może nawet nie pisałeś/łaś tego ręcznie, bo nie masz zwyczaju robić zapisków, bo nie masz książki zwanej kalendarzem. Może twój kalendarz jest inny, odpowiadający przemianom technologicznym, umieszczony w podręcznej maszynie zwanej komputerem, smartfonem czy tabletem. A może nie masz ani tradycyjnego ani nowoczesnego kalendarza. Nie to jest ważne. Istotne jest, że nosisz w sobie pamięć osób, zdarzeń, rozmów, które wypełniły ten okres 365 ostatnich dni. My dzisiaj zatrzymaliśmy ostatnie chwile Starego Roku – tu i teraz jest czas, by w obliczu Boga patrząc na stronice naszego kalendarza lub tylko wspominając twarze, rozmowy i działania, zamknąć rozdział swej księgi pamięci, wspomnień oraz rocznej statystyki zysków i strat. Pragniemy z Chrystusem, Panem czasu i miłości, w Duchu Świętym, Uświęcicielem naszego czasu, iść z wiarą w nowy 2024 rok kalendarzowy, który jest kolejnym darem Boga dla gromadzenia skarbu, który nie nigdy nie niszczeje. Niech zawsze zwycięża w nas logika braterskiego miłosierdzia i przebaczenia.
